Te Amo, Alicante!

Hallo lieve familie en vrienden,

Jullie denken vast: huh een reisverhaal? Maar dit keer is het een ‘Waar wás ik’- in plaats van waarbenjijnu. Maar de plaats is niet veranderd. Ik was namelijk heel eventjes terug naar de stad waar het avontuur 2,5 jaar geleden (ja, zo lang al!) begon: Alicante, Spanje.

Ik had al een tijdje het idee om even terug te gaan en toevallig had Pim afgelopen weekend geen wedstrijd! Een uitgelezen kans om samen te gaan! We vertrokken op vrijdagmiddag vanaf het vliegveld van Maastricht. Eenmaal daar wisten we meteen de weg! We hebben de koffers snel neergezet op de hotelkamer en zijn meteen richting Rambla gegaan: Lizarran. Het was als vanouds! Een gezellige sfeer en heerlijke tapas en sangría. Hierna zijn we nog een drankje in El Barrio gaan doen, maar om nog te gaan stappen, waren we helaas te moe.

Zaterdag zijn we vroeg opgestaan en zijn we eerst rustig in de stad gaan ontbijten. Vervolgens zijn we gaan wandelen door de Mercado Central, over de Explanada en door de winkelstraat. Als echte Spanjaarden op zaterdag, hadden we heerlijke kip gehaald en hebben deze bij de haven opgegeten. Het was fijn om te zien dat heel veel dingen zijn veranderd, maar ook heel veel hetzelfde zijn gebleven. Eigenlijk net zoals wijzelf.

’s Middags hadden we afgesproken om met Sofieke, die nog steeds in Alicante woont, iets te gaan drinken. Het was leuk om even bij te kletsen over hoe het nu met haar gaat en wat er zich de afgelopen 2 jaar in Spanje heeft afgespeeld. De situatie was namelijk alles behalve rooskleurig. Je leest het natuurlijk wel in de kranten, maar als je het van zo dichtbij ziet, de werkloosheid, de crisis, de wanhoop, dan raakt je dat. Een half jaar geleden hadden we al een enorme realitycheck gehad in Indonesië, maar uiteindelijk zie je dat alsnog als een ver-van-mijn-bed-show. Spanje is toch dichterbij en dan komt ook de werkelijkheid weer heel erg dichtbij. Als je gezond bent, een baan hebt en een dak boven je hoofd, mag je je eigenlijk al heel gelukkig prijzen! Jammer dat dit eigenlijk zo vaak vergeten wordt.

Zaterdagavond was de voetbalkraker Atlético Madrid – FC Barcelona. In El Barrio zitten de terrasjes dan vol en het is alleen al leuk om te zien hoe fanatiek de Spanjaarden zijn als het om voetbal gaat. (Pim overigens ook!) We kregen na de eerste helft al honger en zijn snel naar ons favoriete restaurantje geweest: El Mesón de P&M (it’s all in the name, hihi). De tapas hier is echt fantastisch en we hebben natuurlijk ook weer veel te veel gegeten! Na de wedstrijd stroomde het restaurant vol, dus we waren blij dat we op tijd waren gegaan! We hebben nog een drankje gedaan en toen was het tijd voor… karaoke!

Zondag werden we vrolijk wakker: het was namelijk een echte ZONdag! We hebben croissantjes en coffee-to go gehaald en zijn deze bij el Mercado Central gaan opeten en drinken. Daarna zijn we een wandeling gaan maken richting een oude ruïne op een berg en kwamen zo uit in een parkje met mooi uitzicht over de stad. Vervolgens zijn nog iets hoger gelopen richting het stadion van FC Hercúles. Hier waren wedstrijden bezig, waar we natuurlijk even moesten blijven kijken. Gelukkig scheen het zonnetje lekker en dus vond ik het niet erg om hier even van te genieten en ja, het blijft Pim natuurlijk he ;-) Ik had niets anders verwacht!
We hoorden boven op de berg veel muziek en geluiden en we vroegen ons af of er misschien iets in het Plaza de Toros te doen was. We zijn naar beneden gelopen maar er bleek niets te doen. Aangezien mijn oude kamertje hier in de buurt was, liepen we dus ook nog even naar de Calle de Valencia. De straat was afgezet en hier kwam dus het geluid vandaan! Toen wij een beetje verbaasd door de mensenmassa liepen om uit te vogelen wat er gaande was, kwam er een lieve, oude man naar ons toe die ons uitlegde dat er buurtfeest was en dat er allemaal spelletjes voor de kinderen en een barbecue was. Ook konden we voor €1,- een lot voor de loterij kopen en met dat lot kon je dan weer een montadito van de barbecue krijgen of een drankje. Nou, dat konden we toch niet overslaan! Maar met 1 lot kreeg je niet OF maar EN! Wij hebben dus heerlijk in het zonnetje staan genieten van de goedkope broodjes chorizo met een drankje erbij. De loten hebben we aan de aardige man gegeven in de hoop dat hij de hoofdprijs wint :)

Hierna zijn we nog een ijsje gaan halen en hebben we even op het strand gezeten. Met op de achtergrond El Castillo de Santa Bárbara. Dus ja, met zulk lekker weer moesten we natuurlijk ook weer de berg omhoog lopen om van het uitzicht te genieten. Na al zoveel gelopen te hebben, ging de berg opkomen dit keer niet zo vlot. Gelukkig maakte het uitzicht alles goed! Op de terugweg naar het hotel zagen we toevallig dat Lizarran tegenwoordig niet alleen op woensdag, maar ook op zondag alle tapas €1,- heeft! Wat een geluk op 1 dag! Natuurlijk hoefden we niet lang te twijfelen waar we ’s avonds gingen eten ;-) ’s avonds hebben we als afsluiter nog ergens iets gedronken en daar mocht de gratis chupito de caramelo niet bij ontbreken!

Maandag was alweer onze laatste dag. Het was helaas erg bewolkt, maar we hebben toch geprobeerd om zo veel mogelijk van de dag te genieten. We hebben nog heerlijk bij 100 Montaditos geluncht (voor €0,50 per broodje!!) en ik ben even bij mijn oude stageplek langsgegaan. Laura was er en herkende me meteen. Heel leuk om haar weer even te zien! We hebben even bijgekletst en het was fijn om te horen dat ze ook blij was geweest met mij als stagiaire twee jaar geleden. ’s Avonds hebben we nog paella gegeten en toen was het jammer genoeg weer tijd om naar huis te gaan.

Op het vliegveld had ik even een paniekmomentje; ik was namelijk mijn boarding pass kwijt! Na heel hard zoeken van ons en het aardige vliegveldpersoneel, heb ik besloten om een nieuwe te “kopen”. Deze moet je dan laten printen bij de Ryanairbalie en daar moet je dus voor betalen. Gelukkig hoefde ik niet de jackpot te betalen, maar het is toch zonde geld en zoals de behulpzame medewerker zei: Let this be a lesson; know your value of important things!

Het een geweldig weekendje! Een weekend vol met eten, drinken, relaxen en wandelen met zn tweetjes. Terug naar Alicante.

Home is not a place; it’s a feeling.